Share
Inmiddels zit ik al 16 jaar in het onderwijs. Ik begon in het basisonderwijs maar inmiddels werk ik alweer 6 jaar op een middelbare school. Ik zeg vaak dat ik een geboren juf ben, ik zou geen ander vak willen en kunnen beoefenen. Ik vind het zo mooi dat ik invloed heb op hoe kinderen zich ontwikkelen. Nu ik op een middelbare school les geef vind ik het prachtig om te zien hoe de brugpiepers langzaam veranderen in jong volwassenen.
Toen ik net van de PABO kwam en voor het eerst voor de klas stond, kreeg ik van mijn moeder, zelf juf, een leuke tip. “Sanne, houd een boekje bij met de leukste uitspraken van je leerlingen, het zal je helpen in de momenten dat het lesgeven wat moeilijker gaat”. Dezelfde dag kwam ze aanzetten met een hele doos VOL met verschillende notitieboekjes waar zij al die jaren leuke opmerkingen van haar leerlingen had opgeschreven. Er zaten grappige opmerkingen bij zoals “Juf, waar was jij in de eerste wereldoorlog” (mijn moeder komt uit 1948), of “Juf, als je alles beter had uitgelegd dan had ik nooit een onvoldoende gekregen.” Ook zaten er hele mooie briefjes bij van leerlingen, die blij met haar waren als juf, dat was erg ontroerend om terug te lezen.
Ik was blij met dit advies van mijn moeder en al in het eerste jaar dat ik voor de klas stond hield ik de leuke uitspraken van mijn leerlingen bij.
Het afgelopen schooljaar was ik mentor van de 2e klas en ik dacht dat ik de leerlingen behoorlijk goed kende. Omdat ik na de vakantie nogmaals de mentor mag zijn van deze klas had ik bedacht dat het leuk zou zijn als ik de leerlingen iets zou laten schrijven. Een klein stukje wat ik kan toevoegen aan mijn collectie met uitspraken en opmerkingen van leerlingen. Als ik een moeilijke dag heb in de klas, dan pak ik mijn boekjes erbij en dat geeft mij altijd moed en hoop!
Zo gezegd zo gedaan. Ik vroeg mijn leerlingen het volgende aan te vullen: “Ik had graag gewild dat mijn juf wist dat………………..”. Er kwamen een paar grappige opmerkingen uit zoals “Iedereen wel weet dat ze haar haar verft” of “ik haar in het begin van het jaar een kreng vond maar dat ik haar nu wel heel leuk vind”. Voor dat soort opmerkingen doe je het allemaal tenslotte. Met een glimlach op mijn gezicht las ik de verschillende papiertjes, totdat ik een behoorlijk schokkend stukje las. Ik was er stil van en behoorlijk geschrokken. Op een van de papiertjes stond het volgende: “Ik had graag gewild dat mijn juf wist dat mijn vader mijn moeder slaat. (hij bedoelt het wel goed)”. Ik had geen idee! Ik had dit meisje een jaar les gegeven. Ze zat altijd goed in haar vel, tenminste dat dacht ik. Ze was het zonnetje van de klas, iedereen vond haar leuk, haalde goede cijfers en was super spontaan. Die dag nog heb ik haar apart genomen voor een goed gesprek en er bleek nog veel meer aan de hand te zijn. Ik voelde dat ik mij gefaald, hoe kon ik dit missen? Een behoorlijke wake-up call voor mij!
Er speelt vaak onbewust zoveel meer in je klas dan je denkt, leerlingen worden gepest, zitten in een rot situatie thuis of voelen zich niet lekker met wie ze zijn en docenten weten nergens van af. Ik ga proberen om nog oplettender te zijn en de signalen van mijn leerlingen in de gaten houden. Geen kind zou zich alleen moeten voelen niet thuis en niet op school!
Sanne